Marjoleine is sinds 1998 betrokken bij het familiebedrijf, dat officieel sinds 1859 bestaat, maar diverse voorgangers telt. In een recente uitgave van Historisch Zaandam staat de geschiedenis uitgebreid beschreven. ‘Het valt op dat veel weduwen deze werf hebben bestierd. Ik ben lang niet de enige.’

Al eeuwen worden in de Zaanstreek schepen gebouwd. In 1669 telde deze omgeving zestig à vijfenzestig werven. Er waren tijden dat hun totale productie uit vier- tot vijfhonderd schepen per jaar bestond. ‘Mijn schoonvader kwam hier in 1953 werken en kreeg in 1972 de leiding. Nico, mijn man, hielp al heel vroeg mee. Hij was nog maar elf toen hij door zijn vader met een sleepboot naar Amsterdam werd gestuurd om woonschepen op te halen. Hij was zo klein, dat hij op een blik moest staan om te kunnen sturen.’ Zelf studeerde Marjoleine rechten. Na haar studie kreeg ze een baan als jurist bij een deurwaarderskantoor. Nadat hun oudste dochter was geboren, kon ze haar werk en het gezinsleven niet langer combineren. Op voorstel van haar schoonvader werd ze administratief medewerker bij de scheepswerf. ‘Ik heb veel tijd en energie gestopt in het aanvragen van vergunningen. Op milieugebied werden de eisen steeds strenger. Ondertussen werd ook onze tweede dochter geboren en in 2005 werd Nico directeur. Het was een heftige periode.’ Samen bouwden ze een prachtig bedrijf op, waar classificeerders, ijzerwerkers, lassers en andere specialisten zich bezighouden met scheepsonderhoud, -reparatie en -restauratie. Wed. K. Brouwer Scheepswerf is gevestigd op drie locaties en heeft een droogdok van 96 meter, een stevendok voor kleinere werkzaamheden, een hellingbaan en een botenlift voor schepen tot zestig ton. Klanten kunnen er hun boot stallen en zelf onderhoud verrichten. Daarnaast beschikt het bedrijf over zes sleepboten en verhuurt het dekschuiten, die onder meer worden gebruikt bij de Gay Pride en de viering van Koningsdag in Amsterdam.

Een bedrijf om trots op te zijn. Maar vier jaar geleden sloeg het noodlot plotseling toe. Bij Nico werd een hersentumor geconstateerd en al snel werd duidelijk dat hij niet meer zou genezen. Op 25 november 2020 overleed hij, pas eenenvijftig jaar oud. ‘Nico is precies één jaar ziek geweest en heeft tot het laatst toe zijn best gedaan voor de werf. Hij bleef betrokken’, vertelt Marjoleine. ‘Vlak voordat hij overleed, zei hij tegen me: Zorg voor het bedrijf, zorg voor de jongens! Ik heb niet voor niets zo hard gewerkt. Het was heel moeilijk. Nico vertrouwde mij, maar ik was niet zeker of ik dit werk alleen zou kunnen bolwerken.’

Een extra complicatie was de eigendomskwestie. Van zijn vader had Nico niet het hele bedrijf geërfd, maar alleen de onderneming zelf. Het dok en de scheepshelling, maar ook de machines en apparatuur gingen naar zijn zus. ‘Als je allebei hetzelfde voor ogen hebt, hoeft dat geen probleem te zijn. Maar bij ons lukte dat niet. Op advies van onze advocaat en onze accountant hebben we daarom al in een vroeg stadium hulp ingeroepen. Al toen Nico nog leefde, in de hoop dat we de kwestie konden oplossen voordat hij zou overlijden. Dat is helaas niet gelukt.’

Ook op organisatorisch en financieel vlak heeft Marjoleine veel van hem geleerd. ‘Maarten-Jeroen heeft me het belang doen inzien van een goed onderbouwde administratie. Door kosten scherper te beoordelen en deze ook daadwerkelijk te factureren. In het jaar van Nico’s ziekte was nogal wat achterstand ontstaan. Nu hebben we die ingelopen en heb ik een veel beter overzicht gekregen. En wat blijkt? Ik kan meer investeren dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.’

Hoewel ze het nog steeds wel eens moeilijk vindt, voelt Marjoleine vooral vertrouwen en trots. Trots op haar dochters. Joséphine (25) is jurist en werkt bij het Openbaar Ministerie. Haar zus Clémentine (20) studeert nog, Tax & Advice, en werkt daarnaast parttime bij de Belastingdienst. ‘Hun vader zou hebben gezegd: Geweldig, meiden! Vroeger waren we niet zo enthousiast over die blauwe brieven. Maar het is heel knap wat onze dochters hebben bereikt.’ Trots en vertrouwen voelt ze ook voor haar bedrijf. ‘Wij zijn geen Damen, waar grote schepen worden gebouwd en duizenden mensen werken. Maar we zijn ook niet klein. Bij elkaar hebben we zo’n twintig medewerkers en heel veel klanten. In deze omgeving zijn nog maar weinig van zulke werfjes. De meeste zijn gestopt of weggesaneerd. Daardoor is er veel werk voor ons en dat zal de komende jaren wel zo blijven. We zijn een bedrijf met bestaansrecht.’